Οι δημόσιοι υπάλληλοι, ο Μαρξ και ο αρθρογράφος

Εντάξει για τους δημοσίους υπαλλήλους ακούμε πολλά. Χωρίς να θέλω να υπερασπιστώ μια "κάστα", η οποία κατηγορείται για χίλια δυό πράγματα, καλό είναι να ξεχωρίσουμε λίγο τα πράγματα γιατί αυτές οι γενικεύσεις από δήθεν περιφερόμενους διανοούμενους μαϊντανούς, έχουν αρχίσει να κουράζουν. 

Διαβάζοντας πριν λίγες ώρες ένα άρθρο του Τάκη Μίχα το οποίο μπορείτε να βρείτε εδώ, με τον τίτλο "Μαρξ και δημόσιοι υπάλληλοι", κάτι με έσπρωξε να ανοίξω τα κιτάπια μου να δω τι λέει αυτός ο έρημος ο Καρλ, τον οποίο επικαλούνται όλοι ξανά και ξανά. Σε αυτό το άρθρο λοιπόν αφού ο κ. Μίχας αναλύσει τα επιχειρήματα του Μαρξ, (ο οποίος πράγματι έλεγε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν κανένα οικονομικό λόγο ύπαρξης αλλά αποτελούν μια τεχνητή κάστα που συνυπάρχει με τις πραγματικές κοινωνικές τάξεις και για την οποία η διατήρηση του καθεστώτος είναι θέμα αυτοσυντήρησης), απορεί που η αριστερά στην Ελλάδα το αποκρύπτει εντέχνως. Όπως αναφέρει ο κύριος Μίχας "για την κυρία Παπαρήγα και τον κύριο Τσίπρα οι δημόσιοι υπάλληλοι αποτελούν τμήμα του εργαζόμενου λαού που μάχεται για τα δικαιώματά του". Αποσιωπούν δηλαδή την ανάλυση του Μαρξ, κατά τον κ. Μίχα, ο οποίος κατακεραυνώνει την μαρξιστική αριστερά στην Ελλάδα,  επειδή όπως λέει συμπαραστέκεται ολόθερμα στην τάξη των δημοσίων υπαλλήλων και στα προνόμιά τους. 

Πράγματι αυτό το στρώμα γραφειοκρατών υπάρχει έως και σήμερα στα «σπλάχνα» του κάθε κράτους. Πολλοί εξ αυτών είναι κηφήνες που απλά βάζουν χαρτόσημα και σφραγίδες. Είναι όμως χρήσιμοι στο κράτος, διότι με τις σφραγίδες τους αυτές ουσιαστικά σφραγίζουν την εξουσία της άρχουσας τάξης έναντι των υπόλοιπων τάξεων, οι οποίες πληρώνουν έτσι «φόρο υποτέλειας» στους κυρίαρχους. Και εννοείται ότι αυτοί οι κηφήνες είναι, σε γενικές γραμμές, υπέρ της διατήρησης του στάτους κβο, διότι η ίδια τους η θέση, και άρα η ίδια τους η επιβίωση περνά μέσα από τη διαιώνιση της υπάρχουσας κατάστασης, και όχι μέσα από την ανατροπή της.

Όμως ηθελημένα ή άθελά του, ο αρθρογράφος δεν μας αναλύει περαιτέρω τα λεγόμενα του φιλοσόφου που επικαλείται για να αναπτύξει τα επιχειρήματά του. Αυτό που αφήνει πίσω του το άρθρο είναι δύο πράγματα: 

• 1ον Oι δημόσιοι υπάλληλοι ευθύνονται για όλα τα προβλήματά σου και δεν έχουν δικαίωμα να διαμαρτύρονται. 
• 2ον Αναγνώστη, μην εμπιστεύεσαι την αριστερά γιατί χρησιμοποιεί τον Μαρξ κατά το δοκούν και υπερασπίζεται με θέρμη τον δημόσιο υπάλληλο που ευθύνεται για όλα τα προβλήματά σου (ξανά).

Νερό στο μύλο της προπαγάνδας δηλαδή που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την οργή και να τη στρέψει οπουδήποτε αλλού εκτός από τον κύριο υπεύθυνο της σημερινής και της κάθε κρίσης. 

Πάμε λοιπόν να δούμε τι έλεγε για την "καλοστολισμένη και καλοσιτεμένη" δημοσιουπαλληλική γραφειοκρατία, η κοσμοθεωρία που επικαλείται ο αρθρογράφος: 

Κατέχοντας τη δημόσια εξουσία και το δικαίωμα της είσπραξης φόρων, οι δημόσιοι υπάλληλοι στέκουν λοιπόν σαν όργανα της κοινωνίας πάνω από την κοινωνία. Ο ελεύθερος, εθελοντικός σεβασμός, με τον όποιο φέρνονταν στα όργανα του καθεστώτος των γενών, δεν τους αρκει, κι αν ακόμα θα μπορούσαν να τον έχουν»... Φτιάχνονται ειδικοί νόμοι για το ιερό και απαραβίαστο των δημόσιων υπαλλήλων. "Και ό πιο τιποτένιος αστυνομικός υπηρέτης" έχει περισσότερο "κύρος" απ' ό,τι όλα μαζί τα όργανα της κοινωνίας των γενών. Ο ισχυρότερος όμως ηγεμόνας και o μεγαλύτερος πολιτικός άνδρας είτε στρατηγός της εποχής του πολιτισμού θα μπορούσε να ζηλέψει τον πιο άσημο γενάρχη για τον αβίαστο και αναμφισβήτητο σεβασμό με τoν οποίο του φέρνονταν».

Εδώ ακριβώς τίθεται τo ζήτημα της προνομιακής θέσης των δημοσίων υπαλλήλων σαν οργάνων της κρατικής εξουσίας. Σημειώνεται σαν βασικό: τi είναι αυτό που τους τοποθετεί πάνω από την κοινωνία; Για να δούμε παρακάτω:

Επειδή το κράτος γεννήθηκε από την ανάγκη να χα­λιναγωγούνται οι ταξικές αντιθέσεις, επειδή όμως ταυτόχρονα γεννήθηκε μέσα στη σύγκρουση των τάξεων αυτών, είναι κατά κανόνα κράτος της πιο ισχυρής, οικονομικά κυρίαρχης τάξης, που με τη βοήθεια του κράτους γίνεται και πολιτικά κυρίαρχη τάξη και αποχτάει έτσι νέα μέσα για την καθυπόταξη και εκμετάλλευση της καταπιεζόμενης τάξης»... Δεν ήταν μόνο το αρχαίο και το φεουδαρχικό κράτος όργανα εκμετάλλευσης των δούλων και των δουλοπάροικων, μα και το σύγχρονο αντιπροσωπευτικό κράτος είναι όργανο εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο. 

Στη δημοκρατία «ο πλούτος εξασκεί την εξουσία του έμμεσα, μα γι' αυτό και πιο σίγουρα», και συγκεκριμένα, πρώτο, με την "άμεση εξαγορά των δημόσιων υπαλλήλων" και δεύτερο, με τη "συμμαχία. κυβέρνησης και χρηματιστηρίου."

Διαβάζουμε λοιπόν, για εξαγορά των δημόσιων υπαλλήλων για ένα συγκεκριμένο σκοπό τον οποίο το άρθρο αποφεύγει να πραγματευτεί. Ο Μαρξ δεν αναφέρει μόνο τα προνόμια τα οποία δίνονται στους δημοσίους υπαλλήλους, αλλά και το λόγο για τον οποίο δημιουργήθηκε αυτή η "κάστα" στο σύγχρονο αντιπροσωπευτικό κράτος. Μεταγενέστεροι του Μαρξ, όχι κατανάγκην με την μαρξιστική οπτική, έχουν μιλήσει για την ανάγκη συστράτευσης των δημοσίων υπαλλήλων με τις λιγότερο προνομιούχες τάξεις.

Επειδή λοιπόν δεν μπορώ να φανταστώ τον κύριο Μίχα να περιφέρεται με το Κεφάλαιο του Μαρξ ανά χείρας και την αφίσα του Τσε στο γραφείο του, ούτε να θέλει να γίνει Παπαρήγα ή Τσίπρας στη θέση της Παπαρήγα ή του Τσίπρα, καλό θα είναι την επόμενη φορά να είναι λίγο περισσότερο διαβασμένος και από τον φιλόσοφο που επικαλείται και από την αριστερά που αφορίζει στο άρθρό του. Η έντονη "αλλεργία για το ρόλο των κρατικών υπαλλήλων" του φιλοσόφου δεν ήταν ούτε μονόπλευρη, ώστε να ρίχνει όλες τις ευθύνες στους δημοσίους υπαλλήλους, ούτε τόσο στείρα ώστε να αναλώνεται σε επιχειρήματα τα οποία θεμελιώνονται σε σαθρές, αν όχι ύποπτες, βάσεις.