Τα περί ατομικής ευθύνης που με κάθε ευκαιρία υπενθυμίζουν τα αστικά επιτελεία δεν συνιστούν πρωτοτυπία.
Αντιθέτως, πρόκειται για διαχρονικό σύνθημα στο οποίο στηρίζεται το ιδεολόγημα ότι η Υγεία, η Παιδεία, η εργασία και το σύνολο των κοινωνικών αγαθών αποτελούν ατομική υπόθεση.
Η τακτική είναι πλέον γνωστή: Κάθε έγκλημα που απορρέει από αυτές ακριβώς τις ελλείψεις, βαφτίζεται "φυσική καταστροφή", και ως βολικό άλλοθι επιστρατεύεται η "ατομική ευθύνη". Το έχουμε δει σε σεισμούς, πλημμύρες και πυρκαγιές με τις εγκληματικές ελλείψεις σε αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά και αντιπυρικά έργα και σχεδιασμούς. Γιατί να μη το δούμε και στην πανδημία;
Ο σκοπός είναι διπλός: Από τη μία να υπερνικηθεί οποιαδήποτε διεκδίκηση για δημόσια και δωρεάν Υγεία και από την άλλη να αποποιηθεί των ευθυνών της η αστική διαχείριση που επιτάσσει την ολοένα και μεγαλύτερη περικοπή κοινωνικών δαπανών, την κρατική υποχρηματοδότηση τους και την παράδοσή τους στο ιδιωτικό κεφάλαιο με ληστρικούς όρους για τον λαό.
Η ατομική ευθύνη του κάθε εργαζόμενου, του κάθε ευσυνείδητου ανθρώπου είναι μία και επιτακτική: να ξεσκεπάζει το προσωπείο του αστικού κράτους από τον φερετζέ που φοράει για να κρύβει την εγκληματική του ευθύνη στη φτώχεια, στην ανθρώπινη δυστυχία, στους πολέμους, στις ανισότητες και τον κοινωνικό μαρασμό που προκαλεί.
Αντιθέτως, πρόκειται για διαχρονικό σύνθημα στο οποίο στηρίζεται το ιδεολόγημα ότι η Υγεία, η Παιδεία, η εργασία και το σύνολο των κοινωνικών αγαθών αποτελούν ατομική υπόθεση.
Η τακτική είναι πλέον γνωστή: Κάθε έγκλημα που απορρέει από αυτές ακριβώς τις ελλείψεις, βαφτίζεται "φυσική καταστροφή", και ως βολικό άλλοθι επιστρατεύεται η "ατομική ευθύνη". Το έχουμε δει σε σεισμούς, πλημμύρες και πυρκαγιές με τις εγκληματικές ελλείψεις σε αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά και αντιπυρικά έργα και σχεδιασμούς. Γιατί να μη το δούμε και στην πανδημία;
Ο σκοπός είναι διπλός: Από τη μία να υπερνικηθεί οποιαδήποτε διεκδίκηση για δημόσια και δωρεάν Υγεία και από την άλλη να αποποιηθεί των ευθυνών της η αστική διαχείριση που επιτάσσει την ολοένα και μεγαλύτερη περικοπή κοινωνικών δαπανών, την κρατική υποχρηματοδότηση τους και την παράδοσή τους στο ιδιωτικό κεφάλαιο με ληστρικούς όρους για τον λαό.
Η ατομική ευθύνη του κάθε εργαζόμενου, του κάθε ευσυνείδητου ανθρώπου είναι μία και επιτακτική: να ξεσκεπάζει το προσωπείο του αστικού κράτους από τον φερετζέ που φοράει για να κρύβει την εγκληματική του ευθύνη στη φτώχεια, στην ανθρώπινη δυστυχία, στους πολέμους, στις ανισότητες και τον κοινωνικό μαρασμό που προκαλεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε εδώ