Από το Lenin Reloaded
Κατ΄ αρχάς θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι βαδίζουμε ήδη προς τις επόμενες εκλογές, εκτός καταστροφικού και άσχετου με τις εσωτερικές και πολιτικού τύπου διαδικασίες απροόπτου. Αυτό καθυπαγορεύεται εν μέρει από το εκλογικό αποτέλεσμα και εν μέρει από το άμεσο και ορατό συμφέρον του νέου μείζονος πολιτικού παίκτη που αυτό ανέδειξε, του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό, γιατί τα πάντα δείχνουν προς την κατεύθυνση της βέβαιης πρωτιάς του σε περίπτωση επανάληψης των εκλογών, και συνεπώς και της κατάληψης των 50 επιπλέον εδρών που δίνει το υπάρχον εκλογικό σύστημα**:
α) η κάθετη πτώση ΠΑΣΟΚ/ΝΔ δεν έχει ακόμη εξαντλήσει τα περιθώρια απωλειών της. Ένα τμήμα των ψηφοφόρων και των δύο θα αποσπαστεί εκ νέου σε περίπτωση εκλογών μιας και τους έχει καταστεί πρόδηλο ότι δεν μπορούν τα κόμματα αυτά να είναι ο νέος τους εκλογικός προστάτης. Επιπλέον:
β) Μπροστά στο ναυάγιο του ΠΑΣΟΚ και με δεδομένες τις πρόδηλες και έντονα εκπεφρασμένες το τελευταίο διάστημα ιδεολογικές συγγένειες, ένα τμήμα ψηφοφόρων του κόμματος έχει κάθε λόγο να μεταπηδήσει στο νέο όχημα. Κι από την άλλη, η ηγεσία του κόμματος, που γνωρίζει ότι είτε θα το "ανασυνθέσει" εκ βάθρων και από το σημείο εκκίνησης του 1974 είτε θα το δει να διαλύεται οριστικά, έχει συμφέρον να ανεχτεί αρκετά παθητικά καταστάσεις που θα οδηγήσουν τον Τσίπρα στο "φαρμακωμένο κύπελο" της κυβέρνησης, εν αναμονή της φθοράς του.
Θυμίζουμε τα εύγλωττα και αποκαλυπτικά προθέσεων δύο πρώτα σημεία από τις χθεσινές δηλώσεις Βενιζέλου: "Πρώτον: Είναι αναγκαίο να συμμετέχουν στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας όλες οι δυνάμεις που δηλώνουν το φιλοευρωπαϊκό τους προσανατολισμό. Για λόγους αντιπροσωπευτικότητας, εύρους εκπροσώπησης και ισχυρής νομιμοποίησης, θεωρούμε αναγκαία απολύτως τη συμμετοχή και του ΣΥΡΙΖΑ και της Δημοκρατικής Αριστεράς, προφανώς και τη συμμετοχή της Νέας Δημοκρατίας, που ως πρώτο κόμμα έχει λάβει το μπόνους των 50 εδρών.
Δεύτερον: Το ΠΑΣΟΚ δεν θέτει φυσικά ως όρο για τη συγκρότηση αυτής της κυβέρνησης τη συμμετοχή στελεχών του στην ίδια την Κυβέρνηση. Είμαστε έτοιμοι να στηρίξουμε με ψήφο εμπιστοσύνης την κυβέρνηση αυτή, να παράσχουμε την ολόθερμη στήριξή μας, ώστε να πετύχει στους σκοπούς της, αλλά δεν είναι όρος εκ μέρους μας η συμμετοχή στελεχών μας. Αντιλαμβανόμαστε ότι ο λαός έχει εκφράσει την επιθυμία του και την προτίμησή του ν’ αλλάξουν και τα πρόσωπα αυτών που διαχειρίζονται την κρίση για να δούμε αν μπορεί να υπάρξει ένα καλύτερο αποτέλεσμα για τον τόπο".
γ) Η ΝΔ βρίσκεται αντιμέτωπη όχι απλώς με την απαξία της από το παραδοσιακά και αμετακίνητα δεξιό κομμάτι του πληθυσμού, αλλά και με την πληθώρα "εναλλακτικών" της, τόσο από την κυρίαρχα φασίζουσα και φασιστική όσο και από την κυρίαρχα νεοφιλελεύθερη πλευρά που συναπαρτίζουν την ίδια ιστορικά. Και σαν να μην της έφταναν αυτά, υπάρχει και η πρόδηλη πρόθεση Καμμένου να την αποσυνθέσει εις τα εξ ων συνετέθη και να την αντικαταστήσει ολοκληρωτικά. Η στάση του τελευταίου απέναντι στον Σαμαρά ("δεν συνεργάζομαι ούτε νεκρός με δοσίλογους", κλπ) είναι άκρως αποκαλυπτική για τις ηγεμονικές (βοναπαρτικές;) προθέσεις του.
δ) Το καθαρά τρομοκρατικό κομμάτι της ψήφου, η ψήφος τρομοκρατίας που πήγε στην Χρυσή Αυγή, θα αναγκάσει ένα κομμάτι αναποφάσιστων, ψηφοφόρων μικρότερων κομμάτων και πιθανώς και μη ψηφοφόρων στις τωρινές εκλογές (35% αποχή) να ψηφίσει "επιστροφή στην σταθερότητα και τη λογική." Μέχρι τις επόμενες εκλογές, η Χ.Α θα λειτουργήσει ως ένας μηχανισμός ανακλαστικής συσπείρωσης των δημοκρατικών κεντρώων και φιλελεύθερων αριστερών γύρω απ΄ τον ΣΥΡΙΖΑ. Και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη, που δεν έχει άλλη επιλογή σε ό,τι αφορά την πρόκριση νέας πολιτικής ηγεσίας από το συγκεκριμένο κόμμα, αν θέλει να αποφύγει την αμηχανία των ελληνικών καναλιών προχθές, που, αφού έκαναν ό,τι μπορούσαν για να θρέψουν το αυγό του φιδιού, προσποιήθηκαν ότι το φίδι που κατάπιε σχεδόν μισό εκατομμύριο ψήφους δεν υπάρχει.
Ο Τσίπρας συνεπώς θα πρέπει να αισθάνεται βέβαιος νικητής των επαναληπτικών εκλογών, και λογικά με ποσοστό αρκετά μεγαλύτερο από το 18.85% που συγκέντρωσε το πρώτο κόμμα προχθές. Το μήνυμα το έχει λάβει και το αναμεταδόσει και ο ΣΕΒ, δηλαδή ο εκφραστής ενός σημαντικού κομματιού της εγχώριας αστικής και μεγαλοαστικής τάξης, ο οποίος διεμήνυσε, δια μέσω του Δημήτρη Δασκαλόπουλου, ότι θα ήταν ευκταίο "να διαμορφωνόταν μία κυβέρνηση πραγματικής εθνικής ενότητας και λαϊκής νομιμοποίησης, η οποία θα συμπεριελάμβανε και τον μεγάλο νικητή των εκλογών –τον ΣΥΡΙΖΑ με τη σαφή αντιμνημονιακή θέση". Και βέβαια, η εκλογή Ολλάντ στη Γαλλία προσθέτει άλλο ένα κομμάτι στο ευρύτερο παζλ. Και το νέο παζλ είναι πολύ συγκεκριμένο: ένα νέο πολιτικό συμβόλαιο με τα μεγαλοαστικά, μεσοαστικά και μικροαστικά στρώματα που συνασπίζονται σε μπλοκ γύρω από τον κοινό στόχο της παραμονής στην ευρωζώνη με κάποιες δυνατότητες πίεσης στη Γερμανία για καλυτέρευση των όρων του μνημονίου που να εκφράζουν τα συμφέροντα των στρωμάτων αυτών, υπό την ηγεμονία των εγχώριων μεγαλοαστικών και αστικών συμφερόντων.
Όποια όμως και αν είναι η προς τα πάνω διαφοροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ από τα ποσοστά της ΝΔ στις ερχόμενες εκλογές, και ό,τι και αν συμβεί προς όφελός του τις επόμενες ημέρες στο εγχώριο και διεθνές, πολιτικό και επιχειρηματικό σκηνικό, θα είναι πολύ δύσκολο το τωρινό 16.78% να μετατραπεί σε ποσοστό αυτοδυναμίας σε ένα μήνα. Η ΔΗΜΑΡ είναι βέβαιος συνεργάτης, αλλά είναι πιθανό να μην επαρκέσουν οι έδρες της για κάτι τέτοιο. Θα ήταν ανόητος ο Τσίπρας αν δεν επαναλάμβανε την πρόταση συγκυβέρνησης με το ΚΚΕ. Και ανόητος, όπως έχουμε πολλάκις πει, δεν είναι -- αν και νομίζουμε πως μετά τα αποτελέσματα της 6ης Μάη και της επικοινωνιακής τους διαχείρισης, αυτό είναι πλέον αυταπόδεικτο. Μια τέτοια πρόταση θα έχει για τον ίδιο και το κόμμα του πολλαπλά πλεονεκτήματα:
α) Εάν το ΚΚΕ την αρνηθεί, αποδέχεται και την απόλυτή του απομόνωση από το υπόλοιπο πολιτικό σκηνικό. Εάν η Χ.Α εξακολουθήσει να έχει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στην επόμενη Βουλή, θα της κάνει παρέα ως παρίας. Βούτυρο στο ψωμί όλων --και είναι πάρα πολλοί-- που θα ήθελαν να το δουν να διαλύεται, και που θα χτίσουν προπαγανδιστικά πάνω στην αφύσικη και παράλογη σύνδεση των δύο, με ευρωπαϊκή μάλιστα βούλα έγκρισης (μιας και για την ΕΕ, το δόγμα κομμουνισμός=φασισμός αποτελεί θεμέλιο λίθο της αντεπαναστατικής εξουσίας του μεγάλου κεφαλαίου).
β) Εάν την δεχτεί, ρισκάρει άμεσα να απονομιμοποιηθεί απέναντι στην εκλογική του βάση, που του έμεινε πιστή, και που είναι περισσότερο ενσυνείδητη από οποιαδήποτε άλλη για τους λόγους αυτής της πιστότητας. ΚΚΕ και ΣΕΒ δεν είναι τριάδες γραμμάτων που μπορούν να συνυπάρξουν.
γ) Ό,τι κι απ΄ τα δύο και αν γίνει, ο ΣΥΡΙΖΑ θα φανεί στην ευρύτερη κοινή γνώμη, της οποίας η ταξική συνείδηση έδειξε πως βρίσκεται σε πραγματικά απελπιστικό επίπεδο στις εκλογές της 6ης Μάη (και για αυτό έχουμε εμείς ζωτική ευθύνη), ως ο "καλός" και "γενναιόδωρος" της υπόθεσης, και ως συνεπής με τους στόχους του για "αριστερή κυβέρνηση". Αν και λογικά, δεν θα χρειαστεί καν πρακτικά την στήριξη ΚΚΕ για να σχηματίσει κυβέρνηση και θα προχωρήσει χωρίς αυτό σε περίπτωσή άρνησής του. Το ΚΚΕ θα πρέπει να σταθμίσει δύο ήττες, να προκρίνει την ελαφρύτερη, και να απαλλαχθεί επικοινωνιακά από την αλαζονεία όταν κομίσει την απόφασή του. Δεν υφίσταται πια καν ο συσχετισμός δύναμης που να του επιτρέπει την υπεροψία του συγκριτικά μεγάλου απέναντι στον πρώην "μικρό".
Δυστυχώς για τους κομμουνιστές, ο φρικαλέος τζόκερ που λέγεται "Χ.Α" στρέφεται, στο πολιτικό επίπεδο τουλάχιστον, κατά πρώτο και κύριο λόγο εναντίον του ΚΚΕ, που όμως υποτίμησε δραστικά τη σημασία του, αφήνοντας --για να μιλήσουμε με ποδοσφαιρική ορολογία-- την εστία του κενή καθώς αναζητούσε ένα μάταιο γκολ με διαρκείς πάσες έξω απ΄ τα καρέ του ανερχόμενου και εγκεκριμένου σοσιαλδημοκρατικού αντιπάλου. Στο κοινωνικό επίπεδο, η καθηλωτική ενδυνάμωση της Χ.Α απειλεί πάρα πολλές διαφορετικές ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, φυσικά, και εκεί υπάρχει τεράστιο πρόβλημα, ανεξάρτητα από τις καθαρά εκλογικές εξελίξεις. Εκλογικά όμως, αποτελεί έναν έξοχο τρόπο εξαναγκασμού όλων όσων μετεωρίζονταν με αναποφασιστικότητα ανάμεσα στην κομμουνιστική και την σοσιαλδημοκρατική προοπτική να βαδίσουν με βήμα ταχύ προς την "βιωσιμότερη" λύση πριν "χειροτερέψουν τα πράγματα." Και αυτό ανεξάρτητα σχεδόν πια από το αν θεωρούν ότι θα "περπατήσει" οικονομικά το "σχέδιο σωτηρίας" της νέας σοσιαλδημοκρατίας. Είναι ένα πράγμα να μην τα βγάζεις πέρα οικονομικά· είναι άλλο πράγμα να μην τα βγάζεις πέρα οικονομικά και να τρομοκρατείσαι από φουσκωτούς τραμπούκους καθημερινά.
Για το ΚΚΕ λοιπόν, που δεν έχει κανένα λόγο να περιμένει έκρηξη δημοφιλίας στις επόμενες εκλογές, η μάχη αυτών των εκλογών έχει χαθεί, και μάλιστα με τρόπο που θα φέρει πολύ αυξημένες απειλές στην δυνατότητά του να συσπειρώσει τον πόλο μιας εναλλακτικής πρότασης. Πλέον, το εμπόδιο της "νέας σοσιαλδημοκρατικής αυταπάτης" μεσολαβείται από ένα δεύτερο, πολύ πιο άμεσα απειλητικό εμπόδιο που λέγεται "εκφασισμός". Η απόσταση που χωρίζει το κόμμα από τους στρατηγικούς του στόχους μεγάλωσε αντί να μειωθεί σε σχέση με το 2009. Και είτε το θέλει είτε όχι, η πολιτική του επιβίωση, και μαζί, η μοίρα του πιο ταξικά συνειδητοποιημένου κομματιού των εκμεταλλευμένων της ελληνικής κοινωνίας, θα εξαρτηθεί από τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίσει έμπρακτα (και όχι απλώς ρητορικά) το νέο αυτό εμπόδιο, που όσο υφίσταται, θα καθιστά αδύνατη οποιαδήποτε δυνατότητα αποτελεσματικής και ενισχυτικής για τους κομμουνιστές αναμέτρησης με την σοσιαλδημοκρατική αυταπάτη. Ο μοναδικός δρόμος που απομένει αυτή τη στιγμή στο ΚΚΕ είναι το να δεχτεί με ταπεινότητα να κάνει τη "βρώμικη δουλειά" που κακώς δεν έκανε πιο πριν: να κερδίσει πίσω τα λαϊκά στρώματα που έχει υφαρπάξει το φασιστολόι του Μιχαλολιάκου. Και αυτό σημαίνει δουλειά οργανωτική, ιδεολογική και κοινωνική στα αστικά κέντρα και την επαρχία. Και αποδοχή συνύπαρξης και --αν συντρέχουν οι έλλογες προϋποθέσεις, συνεργασίας-- με άλλους "παίχτες" στο επίπεδο αυτό. Δουλειά επικίνδυνη όπως ήρθαν τα πράγματα· σίγουρα όχι δουλειά που διεκπεραιώνεται στα γραφεία του Ριζοσπάστη, πάντως.
Τα μοναδικά παρηγορητικά νέα είναι πως υπό συνθήκες απόλυτης όξυνσης των ανταγωνισμών σε όλα τα επίπεδα (οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, διεθνές και γεωπολιτικό), η επιβίωση μιας πολιτικής οργάνωσης δεν βρίσκεται μακριά από την δυνατότητά της να ασκήσει πολιτική ηγεμονία· όπως και στις επιχειρήσεις, αρκεί να μείνεις ζωντανός όταν οι άλλοι καταρρέουν για να βρεθείς στη θέση να διεκδικήσεις ένα καλύτερο κομμάτι της αγοράς. Αλλά το να μείνεις ζωντανός σήμερα δεν είναι καθόλου απλό ή εύκολο πράγμα και δεν επαρκεί για αυτό το να έχεις τη "σωστή θεωρία."
** Με την προϋπόθεση, όπως σωστά επισημάνθηκε, ότι είτε δικαιούται το μπόνους αυτό μη όντας ενιαίο κόμμα, είτε μεταμορφωθεί σε ενιαίο κόμμα ώστε να το δικαιούται.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε εδώ