Εάν πριν από μερικά χρόνια ρωτούσαν τον γράφοντα, το συνηθισμένο και σχεδόν γραφικό «τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;», σίγουρα το επάγγελμα ή λειτούργημα, για πολλούς, της δημοσιογραφίας δε θα ήταν μια από τις απαντήσεις.
Λίγο το «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» της εφηβικής συνθηματολογίας, λίγο τα διαπλεκόμενα κι εν πολλοίς ακατανόητα συμφέροντα των οποίων τις δομές καλείται ο δημοσιογράφος να καταγράψει, λίγο ο φόβος της ευθύνης της έκθεσης στο «γυαλί», η δημοσιογραφία φάνταζε ένα επάγγελμα, περιπετειώδες μεν, εξαιρετικά ψυχοφθόρο δε. Σήμερα και μετά από την επίδραση μιας σειράς παραγόντων και ζυμώσεων, εσωτερικών μηχανισμών, εκείνη η «τερατώδης» εικόνα της δημοσιογραφίας αποδεικνύεται πλασματική.
Δημοσιογραφία, μπορούμε να πούμε, ότι είναι η συγκέντρωση ειδήσεων και πληροφοριών και η διάδοσή τους μέσω των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και δημοσιογράφος εκείνος που καλείται να παρατηρήσει τα φαινόμενα, να ερευνήσει τις συνθήκες, να συλλέξει τις πληροφορίες και να καταγράψει τα γεγονότα με τρόπο τέτοιο που να υπηρετεί την ορθότητα, την πληρότητα, την αντικειμενική αλήθεια. Τελικά ο δημοσιογράφος, δεν είναι τίποτα λιγότερο από έναν σύγχρονο Ιστορικό, που μεταδίδει τα όσα διαδραματίζονται τώρα σε όλο το φάσμα της ανθρώπινης πραγματικότητας. Όσο υπάρχει ζωή, θα συνεχίζει να υπάρχει είδηση στο χώρο της πολιτικής, της οικονομίας, του πολιτισμού, του αθλητισμού, της τεχνολογίας, του περιβάλλοντος και η ανάγκη για ενημέρωση την οποία καλύπτει ο δημοσιογραφικός λόγος.
Ανέφερα παραπάνω τον όρο αντικειμενική αλήθεια, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι εάν ήμουν σε θέση να απαντήσω στο αντικείμενο αυτής της αιώνιας και ατέρμονης φιλοσοφικής έριδας σχετικά με το εάν υπάρχει μια και μόνο απόλυτη αλήθεια, πιθανώς να βρισκόμουν στην έδρα κάποιου από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια παγκοσμίως. Αυτό που μπορώ να απαντήσω με σιγουριά είναι ότι στο λεξικό η αλήθεια ορίζεται ως η απόλυτη συμφωνία με την πραγματικότητα και ο δημοσιογράφος που την καταγράφει οφείλει, εφόσον δεχθούμε ότι η αλήθεια δεν είναι μόνο μια, τουλάχιστον να χρησιμοποιεί αληθή κριτήρια, κοινώς να είναι σε θέση να αποδείξει τα όσα διαδίδει. Διαβάζω ξανά τον προηγόυμενο συλλογισμό μου και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ο δημοσιογράφος, εκτός από σύγχρονο Ιστορικό, αποτελεί κι έναν μικρό Φιλόσοφο. Η διερεύνηση και η εμβάθυνση σε γεγονότα που συμβαίνουν τώρα και η πρόκληση της άμεσης μετάδόσής τους, απαιτούν το οξύ βλέμμα του φιλόσοφου, την ικανότητα να συγκρίνει, να ερμηνεύει και κυρίως την αναγκαιότητα να αποδεικνύει τα επιχειρήματά του. Αυτή ακριβώς η διαλεκτική είναι προϋπόθεση τόσο του φιλοσοφικού όσο και του δημοσιογραφικού λόγου.
Μπορεί κάποιος να πει ότι οι συλλογισμοί μου είναι ανορθολογικοί και η συσχέτιση του δημοσιογράφου με τον ιστορικό ή τον φιλόσοφο είναι βεβιασμένη. Κάποιος άλλος μπορεί να διακρίνει εμμονή στην απόδειξη της επιστημονικής υπόστασης της δημοσιογραφίας. Ανέκαθεν θεωρούσα τις Ανθρωπιστικές Επιστήμες υπηρετούσες αποκλειστικά, της κοινωνικής προόδου και της διανοητικής και ηθικής ευμάρειας του ανθρώπου, άσχετα που η προσφορά τους δυσκολεύεται να γίνει οφθαλμοφανής στα τεχνοκρατικά χωράφια που κινείται η σημερινή κοινωνία. Γεγονός είναι πάντως ότι η κατοχή της γνώσης και της πληροφορίας προσφέρει εξουσία και αυτός είναι ο λόγος που οι πρεσβευτές της Τέταρτης Εξουσίας παίζουν τόσο σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των παγκόσμιων εξελίξεων.
Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί δεν είναι το εάν η δημοσιογραφία σπουδάζεται, αλλά το εάν μπορεί να διδαχθεί το σκέπτεσθαι στους ασκούμενους τη δημοσιογραφία και το εάν τελικά μπορούμε να θεωρούμε τη δημοσιογραφία λειτούργημα και οχι επάγγελμα, παρόλο που η πλήρης ένταξή της στον επιχειρηματικό κλάδο δεν αφήνει πολλά περιθώρια προβληματισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε εδώ