Οι επερχόμενες εκλογές: ένα πείραμα βιοπολιτικής

Αναδημοσίευση απο Ενθέματα

Μετεπέκ, Μεξικό, 1969. Ένα παιδί με ένα γύψινο σκελετό για την ημέρα των νεκρών.

Ενώ συχνά λέμε ότι ζούμε ιστορικές στιγμές, το καταρρέον μιντιακοπολιτικό καθεστώς επιχειρεί να τις μετασχηματίσει σε εκφάνσεις μιας πεζής καθημερινότητας.

Ο διαρκής βομβαρδισμός με κλισέ πολιτικής κενότητας στα λαμπερά τηλεπαράθυρα –που στο ευαίσθητο βλέμμα αναδεικνύει την κυνικότητα της εξουσίας — πασχίζει να χωρέσει στις φόρμες της πολιτικάντικης «ομαλότητας» την κοινωνική απόγνωση που παράγει η βαρβαρότητα της εξουσίας: τα ανθρώπινα αδιέξοδα μετατρέπονται σε «λαϊκισμό», η άνοδος του φασισμού πάνω στα κοινωνικά ερείπια εγγράφεται σε μια συνηθισμένη αριθμητική κουκιών και εδρών, η σύνθλιψη της ζωής και της αξιοπρέπειας μετατρέπεται σε ενοχοποιητική απόδειξη του «μαζί τα φάγαμε» κ.ο.κ.

Στον δρόμο προς τις εκλογές, ήδη εκτυλίσσεται ένα πείραμα βιοπολιτικής με ιστορική και πλανητική εμβέλεια. Ένας λαός σε μια χώρα του ανεπτυγμένου καπιταλισμού όπου ο ευρύτερος κοινωνικός συσχετισμός επέτρεπε –παρά την αρνητική φορά των πραγμάτων τα τελευταία είκοσι χρόνια– ένα σχετικά υψηλό μορφωτικό επίπεδο, δημοκρατική συγκρότηση, στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα, κοινωνικό κράτος, κράτος δικαίου κ.ο.κ. δέχεται μια συντονισμένη επίθεση εδώ και δύο χρόνια, με στόχο την πλήρη ισοπέδωση. Την ίδια στιγμή, σε αυτή τη μοίρα σύρονται και οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης με διαφορετικές ταχύτητες και ένταση προς το παρόν. Οι οικονομικά ισχυροί σε όλη την Ευρώπη έχουν ένα στόχο και ένα επιχείρημα: να ξηλώσουν τη δημοκρατική και κοινωνική διάσταση της Ευρώπης με το επιχείρημα ότι αυτό είναι το σωστό!

Η μοναδικότητα του βιοπολιτικού πειράματος είναι ότι η ρητορική της πολιτικής και οικονομικής ελίτ δεν επιχειρεί να αποκρύψει τη φρικτή πραγματικότητα, ισχυριζόμενη ότι, εν τέλει, τα πράγματα θα είναι καλύτερα για όλους. Επιχειρεί να πείσει ότι η βαρβαρότητα πρέπει να γίνει αποδεκτή ως ορθή. Οι πολίτες πρέπει να θεωρήσουν ορθό ότι η βασική ρυθμιστική αρχή της πραγματικότητας είναι ο γενικευμένος ανταγωνισμός –δηλαδή ένας ανταγωνισμός σε όλα τα επίπεδα και τις πτυχές της κοινωνικής ζωής– και ότι είναι σωστό να πεθαίνουν αβοήθητοι αν ηττηθούν στον εν λόγω ανταγωνισμό.

Για να καταστεί δυνατό σήμερα κάτι τέτοιο σε πληθυσμούς με τα προηγούμενα χαρακτηριστικά πρέπει να υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις. Τα τελευταία είκοσι χρόνια έχει εξελιχθεί ραγδαία η τεχνολογία εξουσίας και ελέγχου του πληθυσμού, αλλά και η ιδεολογική προετοιμασία σε μια «καλή» περίοδο για τα ιδεολογήματα περί της «ορθολογικότητας» του ανταγωνισμού της ελεύθερης αγοράς κ.ο.κ.

Υπό μια έννοια, βρισκόμαστε στο τελικό στάδιο του πειράματος βιοπολιτικής. Μέσα στην κρίση, μέσα σε δύο χρόνια, επιχειρείται ο ολοκληρωτικός εξανδραποδισμός του πληθυσμού στην Ελλάδα και η εγκαθίδρυση της δυστοπίας του «1984». Μια τεράστια σε εμβέλεια και ισχύ μηχανή –μια βιοπολιτική μήτρα με ποικίλες απολήξεις και μορφές που αγκαλιάζει την κοινωνική, ψυχολογική, σωματική και διανοητική πτυχή του κάθε πολίτη– επιχειρεί να ελέγξει πλήρως την άσκηση του λογικού, την πρόσληψη της πραγματικότητας και την ηθικότητα των πολιτών, όλα δηλαδή τα στοιχεία εκείνα στα οποία βασίζεται το διαφωτιστικό, χειραφετητικό πρόταγμα και τελικά η ίδια η έννοια της δημοκρατίας, της κοινοτικότητας και της πολιτοφροσύνης.

Η βίαιη υποβάθμιση των όρων ζωής με σκοπό το σοκ, η διαρκής και παρατεταμένη επανάληψη των ιδεολογημάτων της βαρβαρότητας (που θυμίζει τη ρίψη χιλιάδων οβίδων την ημέρα στα χαρακώματα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου η οποία προκαλούσε την ψυχολογική κατάρρευση σε όσους επιζούσαν), η δημιουργία συλλογικής ενοχής, η τρομοκρατία και ο φόβος που ρέουν άφθονα και με διάφορες μορφές από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, η γενικευμένη φυσική βία στις διαδηλώσεις, ο εκφυλισμός των αστικοδημοκρατικών θεσμών, η επιλεκτική και διαστρεβλωτική προβολή των γεγονότων αλλά και του παρελθόντος, η μέχρι εξευτελισμού συκοφάντηση όσων αντιστέκονται, η αριστοτεχνική μεταστροφή τμημάτων του πληθυσμού εναντίον άλλων, η καλλιέργεια του τρόμου μέσα από την επιδέξια διάχυση της εγκληματικότητας στις γειτονιές του πληθυσμού, η ακόμη πιο επιδέξια υπόδειξη αποδιοπομπαίων τράγων με τη ναζιστικής έμπνευσης χρήση όρων υγιεινής όπως «μόλυνση» και «μετάδοση», η ασυνείδητη ταύτιση με τον καταπιεστή και άρα άρρητη αποδοχή και της δικής μας καταστροφής μέσα από τη βαρβαρότητα απέναντι στους ακόμη πιο αδύναμους (τι είμαστε εμείς για τους τραπεζίτες και τους πολιτικούς εκφραστές τους, αν όχι αυτό που θέλουν να μας κάνουν να νιώθουμε ότι είναι οι μετανάστες για εμάς;) αλλά και άλλα πολλά ακόμη έχουν σαν στόχο τον έλεγχο του πληθυσμού μπροστά στις κάλπες.

Υπό αυτή την έννοια οι εκλογές συνιστούν ένα κρίσιμο πείραμα μέσα στο πείραμα. Σε αυτές τις εκλογές δεν καλούμαστε να εκλέξουμε αντιπροσώπους, καλούμαστε να αποδείξουμε ότι η βιοπολιτική μήτρα τους δεν δουλεύει.

Καλούμαστε να δείξουμε ότι η ζωή μας είναι ακόμη στα χέρια μας, ότι η αξιοπρέπειά μας, η λογική μας και η πρόσληψη της πραγματικότητας δεν είναι εξαρτήματα της μηχανής τους αλλά ανήκουν ακόμη στον καθένα από εμάς και τα ασκούμε όχι με βάση τις βιοπολιτικές στατιστικές τους, αλλά με βάση τα δικά μας κριτήρια και εν τέλει συμφέροντα.

Σε αυτές τις εκλογές καλούμαστε να δώσουμε ένα μήνυμα σε όλο τον κόσμο –αλλά πρώτα από όλα στους ίδιους μας τους εαυτούς και τα παιδιά μας– ότι οι λαοί δεν πρόκειται να αποδεχθούν τον ανταγωνισμό και το συναισθηματικό του αντίστοιχο το μίσος ως τον ορίζοντα της κοινωνικής πραγματικότητας.

Καλούμαστε να δείξουμε ότι παραμένουμε άνθρωποι, δηλαδή αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την κοινωνία και τη ζωή μας κόντρα σε κάθε προσπάθεια να μας κάνουν υποχείρια προσφεύγοντας στα ένστικτά μας. Ότι είμαστε αυτόνομα υποκείμενα με ανάγκες και όχι αριθμοί σε εξελόφυλλα όπου υπολογίζονται τα κόστη και τα κέρδη των οικονομικά ισχυρών. Δεν είμαστε πληθυσμός, είμαστε άνθρωποι και κανείς από εμάς δεν είναι αναλώσιμος. Αυτό είναι το διακύβευμα των εκλογών.

Σε αυτές τις εκλογές η αποχή, η στήριξη των καταπιεστών σε όλες τις αποχρώσεις του και η ενίσχυση των νεοναζί (που εκφράζουν το επόμενο στάδιο της μνημονιακής καταστροφής, αυτό της αποκτήνωσης, της ανθρωποφαγίας και του πολέμου) είναι δείκτης ότι το πείραμα πετυχαίνει.

Η έκβαση του πειράματος –και των εκλογών ως κρίσιμη στιγμή του– θα καθορίσει την πορεία του παγκόσμιου πολέμου που κήρυξαν οι πλούσιοι σε όλους μας (ακόμη και στο διαδίκτυο, με όπλα όπως η ACTA). Αν κερδίσουν αυτό τον πόλεμο, τότε σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει σημείο του πλανήτη όπου η ζωή θα είναι υποφερτή. Αν τους κερδίσουμε στις εκλογές, θα έχει γραφτεί παγκόσμια ιστορία για άλλη μια φορά στον τόπο μας.