Πού βαδίζουμε κύριοι;

Αναδημοσίευση

Ολοταχώς προς εκλογές. Με ποιους όρους είναι το θέμα. Έχουμε και λέμε.

Η άρια αγάτσα –που ήταν κάτι σαν την άννα καραμανλή της αλλαγής, στη δεκαετία με τις βάτες κι έλεγε τα αθλητικά στην ερτ- κατάλαβε ότι δε μπορεί να εκλεγεί στη βοιωτία με το πασόκ και τα έφτιαξε με τη νδ. Ενώ ο μαμουζέλος έκανε μια πιο τίμια ‘αριστερή’ μετατόπιση, για να περιγράφει τις μετατοπίσεις των σταθερών θέσεων του συνασπισμού, που θυμίζει μπαλάκι του ρολάν γκαρός, με γαλλική αύρα (όχι παρτσαλίδου) και τον αέρα του μελανσόν. Ο λιάρος και ο μποτώνης που μας παρείχαν ποιοτική ενημέρωση -κι ήταν αντικειμενικοί σαν ρεπόρτερ ομάδας πριν από ντέρμπι- επισημοποίησαν τον έρωτά τους με το πασοκ. Ενώ ο μαλέλης, αφού απόλαυσε τη σταρ πλευρά της ζωής πήγε στη δημαρ, όπου θα βρει τον παν-παν, παλιό του σύντροφο από το πασόκ. Το λαος έχει τη σταθερή αξία της θάλειας χούντα και έκανε μεταγραφή τον κύρτσο, που ήταν κάποτε στην κνε λονδίνου. Κι η λίστα όσο πάει κι εμπλουτίζεται.

Η βάνα μπάρμπα «στολίζει» –κατά δήλωση του «αρχηγού»- τα ψηφοδέλτια του καρατζαφέρη στις φτωχογειτονιές του πειραιά, όπου είχε πλούσιο κοινωνικό έργο ως δημοτική σύμβουλος του πασόκ. Ο παϊτέρηςδεν έχει τόπο, δεν έχει ελπίδα και ψάχνει να βρει σε ποιο κόμμα του έπεσαν –σειρά έχει ο σύριζα για οντισιόν. Εκεί όπου κατέληξε κι ο τατσόπουλος μετά το ντοκιμαντέρ στο σκάι. Ο ζερβός κατεβαίνει με τη νδ, μετά το δράκουλα των εξαρχείων –που μπορεί να ‘ναι κι ο μητσοτάκης- ενώ ο ρένος χαραλαμπίδης συμπληρώνει το άνοιγμα σαμαρά στο εναλλακτικό κοινό. Του ξέφυγε όμως ο χαϊκάλης, που τον είχε στην πολιτική άνοιξη, αλλά τώρα επέλεξε τον καμμένο –παρά τις ελπίδες που άφησε η ραπ εμφάνισή του στο πρόσφατο εορταστικό του 902.

Ο καμμένος έχει πάντα μια μεγάλη αγκαλιά για τα ορφανά της νδ, όπως ο κουβέλης για αυτά του πασόκ. Κάποιοι άλλοι είδαν το φως τους και τράβηξαν προς σύριζα, στα χνάρια του μητρόπουλου, αλλά αυτό έφερε εντάσεις και φυγόκεντρες τάσεις στη ριζοσπαστική του ρίζα, που τώρα φλερτάρει ανοιχτά με την ανταρσύα κι η ένωση οπαδών σύριζα (εος) ετοιμάζεται να γίνει εοα. Αλλά δεν τους θέλουν ναρ και σεκ (κυρίως) που πέρασαν σε ποσοστά τον αλαβάνο στις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές, με υποψήφιο τον χάγιο. Άλλοι λένε ότι δεν τα βρίσκουν στο πρόγραμμα και κάποιοι άλλοι στις υποψηφιότητες. Τους θέλουν όμως αραν και αρας, που ήταν μαζί με το σεκ στην ενάντια, πριν να ενωθεί στην ανταρσύα με το μερα, και φύγουν από αυτό η όκδε σκέτο και το εεκ, που παλιότερα το στήριζε το πολιτικό καφενείο, που τώρα στηρίζει το μέτωπο του αλαβάνου, που δεν τον θέλουνε ναρ και σεκ, ούτε η οκδε σπάρτακος, που αντικατέστησε την όκδε σκέτο. Βγήκαν εκατέρωθεν και οι αντίστοιχες ανακοινώσεις για τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία να βαδίσουμε μαζί και να ταράξουμε τα –θολωμένα ήδη- νερά.

Έφαγε η Μαρούλα τον Μανώλη από τη Ρούλα, που του άρεσε και η Μίνα που του γνώρισε η Γωγώ που τα είχε με τον Άρη πριν τα φτιάξει με τηνΜάρη, και που ίσως να την ψήφισα κι εγώ. Και δεν με ενδιαφέρει να δώσω μια εικόνα το κλουβί με τις τρελές, όπως μου έγραφε τις προάλλες ένας φίλος. Αλλά κάποια πράγματα έχουν μεγάλη δόση σουρεαλισμού, για να αντιμετωπιστούν διαφορετικά, χωρίς τους αντίστοιχους συνειρμούς.

Να μπει ο αλέκος ή να μη μπει; Ιδού η απορία. Κι αν σ’ εκτοπίσει με την αναγνωρισιμότητά του και τις υψηλές γνωριμίες του στα κανάλια; Αν σου γυρίσει μπούμερανγκ ο τυχοδιωκτισμός του και σου γυρίσουν την πλάτη κάποιοι που σ’ είχαν για σοβαρό; Γιατί να διακινδυνεύσεις την προοπτική ενός ενωτικού εγχειρήματος, για τα ογδόντα άτομα που μάζεψε η τελευταία συνδιάσκεψη του μέταλλα (μέτωπο αλληλεγγύης και ανατροπής) και κράτησε μία μέρα λιγότερο απ’ το προβλεπόμενο, γιατί δεν πήγε κόσμος; Και πώς να ντύσεις ιδεολογικά την διαφοροποίησή σου, όταν όλοι κινούνται σαν γαϊτανάκι γύρω από τον ίδιο μεταβατικό άξονα, με ελάχιστες παρ-αλλαγές κι αστερίσκους;

Η πολιτική κρίση ακολουθεί κατά πόδας την οικονομική, οι διεργασίες εντείνονται, οι καιροσκόποι μυρίζονται ευκαιρίες για ανέλιξη και πέφτουν με τα μούτρα στο ψητό. Το βασικό διακύβευμα είναι ποιος θα γίνει το νέο πασοκ στη θέση του πασοκ. Άλλος μιλάει για αλλαγή, άλλος για δημοκρατία, άλλος για ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία, άλλος για εθνικοποιήσεις κι αριστερή κυβέρνηση. Το πασοκ είναι παντού! Ένα ιδεολογικό τουρλουμπούκι, με σπίθες, καμμένους και άλλους φλογερούς πατριώτες, που παίζουν με τη φωτιά της ενσωμάτωσης, και καίγονται για οφίτσια και θεσούλες.

Το βιοτικό επίπεδο επιστρέφει στα fucking fifties, κι ο κομματικός κατακερματισμός θυμίζει έντονα τις πρώτες μετεμφυλιακές εκλογές του 50’, όπου κανείς δεν πήρε πάνω από 20%. Το σύστημα βάζει αναχώματα το ένα πίσω από το άλλο, για να χωρέσει τη λαϊκή οργή και να μας στριμώξει στο 9,3% της αποχής του 46’.

Οι διεργασίες απλώνουν σε όλους σχεδόν τους πολιτικούς χώρους και τις κοινοβουλευτικές ομάδες της προηγούμενης βουλής, που άλλαξαν, διασπάστηκαν, διευρύνθηκαν έγιναν αγνώριστες. Όλες; Όχι. Γιατί μια μικρή κοινοβουλευτική ομάδα εξακολουθεί να αντιστέκεται στον κατακτητή και τον αριβισμό των καιρών, πατώντας γερά σχετικά στα πόδια της.

Τι κάνουμε λοιπόν; Το άσπρο μαύρο. Οι προεκλογικές κωλοτούμπες βαφτίζονται κινητικότητα, τακτική ευελιξία, εκσυγχρονισμός, προσαρμογή στα σύγχρονα δεδομένα και τις επιταγές των καιρών, υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών του παρελθόντος, συμμαχία κατά του μνημονίου, και πάει λέγοντας. Ενώ η συνέπεια κι η σταθερότητα βαφτίζονται σεχταρισμός κι απολιθωμένος δογματισμός. Το κουκουέ είναι ένα κόμμα-φρούριο, που παρακολουθεί έγκλειστο από τα γραφεία του τις εξελίξεις, χωρίς να καταδέχεται καμία συμμαχία με τον αντιμνημονιακό μύλο -της αντίδρασης- που όλα τα αλέθει.

Το κουκουέ δεν αλλάζει. Άλλαξε εσύ.

Μέσα σε όλη αυτή τη δίνη, όρθιο πες μου τι θα μείνει. Ένα κομμάτι εργατόκοσμου καταλαβαίνει μέσα από την εμπειρία του τι σημαίνει η φράση, ένα είναι το κόμμα, ή το σύνθημα πέντε κόμματα, δύο πολιτικές –τώρα τα κόμματα είναι δεκαπλάσια, η ουσία όμως δεν άλλαξε. Τα αστικά μέσα του γανιάζουν το κεφάλι με τον σοβιετικού τύπου μονοκομματισμό, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που δε θέλουν, είναι το εξής ένα: το κομμουνιστικό. Ή τουλάχιστον να μην έχει την χάρη των δύο κάπα, είτε του πρώτου είτε του δεύτερου. Κι ας λέγεται όπως θέλει.

Κι όποιος γνωρίζει τι φταίει για όλα αυτά, ας μου εξηγήσει μετά, λέει ένα άλλο τραγούδι του κηλαηδόνη. Όμως μετά την απομάκρυνση από την κάλπη, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Στην αστική δημοκρατία οι εκλογές είναι μια δοσοληψία, όπου το πολιτικό προσωπικό των αστών εξαγοράζει την ψήφο του λαού και τη «δεδηλωμένη εμπιστοσύνη» του για να προχωρήσει στα αντιλαϊκά μέτρα.

Οι κομμουνιστές όμως δε βλέπουν τον λαό ως εμπόρευμα κι ως ψηφοφόρο μιας χρήσης, με ανταλλακτική αξία. Η ψήφος είναι βόλι που δεν πρέπει να πάει χαμένο. Αλλά δεν αρκεί από μόνη της να σκοτώσει το σύστημα. Αν δε συνδυαστεί με δράση και σκληρό ταξικό αγώνα, πριν και μετά τις εκλογές, θα ‘ναι απλώς μια τουφεκιά στον αέρα, στον α(ρι)στερισμό της... κυβερνώσας αριστεράς.

Επί του πιεστηρίου: ανακοινώθηκε κι η εκλογική συνεργασία καζάκη-παπαθεμελή, που θα έχει το πρωτοποριακό όνομα: ΌΧΙ! βούτυρο στο ψωμί της ελληνοφρένειας. Άντε και εις κατώτερα…

Πηγή