Μετανάστρια στην Ολλανδία

Αναδημοσίευση απο Πιτσιρίκος

«Νέος άνθρωπος, δουλειά ψάχνει και δουλειά δεν βρίσκει. Μετά από αναζήτηση 2 χρόνων δουλειάς και αφού τα οικονομικά περιθώρια είχαν στενέψει αρκετά αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας στο εξωτερικό όχι για να πιάσουμε το λαχείο αλλά για να έχουμε κάτι «βασικό»: ΔΟΥΛΕΙΑ.

Μετά από έρευνα λοιπόν και εντυπώσεις φίλων που ήδη βρίσκονται στο εξωτερικό είπαμε να δοκιμάσουμε Ολλανδία. Πρώτη στη σειρά θα ήμουν εγώ χωρίς κάποια ειδικότητα, αλλά με όρεξη για δουλειά. Είχα ανάγκη να πιστέψω ότι θα τα καταφέρω γιατί αυτό μου έδινε ελπίδα. Άρχισα να κάνω όνειρα από την αρχή και να παλεύω για κάτι.

Στην αναζήτηση μου για δουλειά λοιπόν μέσω διαδικτύου βρήκα μία εταιρία καθαρισμού που ουσιαστικά νοικιάζει προσωπικό σε ξενοδοχεία όπως αποδείχτηκε. Τα λεφτά πολύ καλά για αρχή και η εταιρία είχε στην ιδιοκτησία της κάποια ακίνητα και μπορούσε να σου προσφέρει στέγη, με το αζημίωτο πάντα, για να μείνεις. Έκανα την έρευνά μου λοιπόν για το τι μέλλει γενέσθαι με αυτήν την εταιρία και προχώρησα σε επικοινωνία με κάποιον από τους υπεύθυνους. Ρώτησα όλα τα απαραίτητα για την εργασία και για το σπίτι. Για το σπίτι μου είπαν ότι θα νοίκιαζα ένα δωμάτιο και ότι θα έπρεπε να μοιραστώ το υπόλοιπο με άλλους τρεις ανθρώπους. Θα είχα βέβαια τον προσωπικό μου χώρο. Στην ιστοσελίδα τους υπήρχαν και φωτογραφίες των εσωτερικών χώρων των κατοικιών και οι πληροφορίες ανέφεραν ότι το σπίτι διέθετε δύο μπάνια, ασύρματο ίντερνετ κτλ. Πηγαίνοντας στο ραντεβού με έναν κύριο της εταιρίας κάναμε ένα συμβόλαιο για την δουλειά για έξι μήνες. Μου ανέφερε επίσης ότι το σπίτι δεν είναι διαθέσιμο ακόμα γιατί περίμεναν μία πρώην εργαζόμενη να αδειάσει ένα δωμάτιο. Ξεκίνησα την εργασία μου κανονικά και οι πρώτες μέρες κυλούσαν πολύ όμορφα γιατί μετά από πολύ καιρό έκανα κάτι για μένα και την οικογένειά μου. Οι μέρες περνούσαν και για το σπίτι κουβέντα. Όταν τελικά τους πίεσα (την τελευταία μέρα που έπρεπε να φύγω από το ξενοδοχείο που έμενα) μου είπαν ότι το δωμάτιο ήταν διαθέσιμο για να πάω να μείνω.

Πήρα λοιπόν την βαλίτσα μου και ξεκίνησα μαζί με έναν κύριο της εταιρίας να πάμε και την ίδια στιγμή να κάνουμε τα συμβόλαια και βέβαια να του δώσω μία προκαταβολή. Τελικά το σπίτι δεν ήταν στην περιοχή που έδειχναν στα προσπέκτους και που μου είχαν πει. Ήταν σε μία άλλη (μακριά από την αρχική) υποβαθμισμένη μεν περιοχή που ζούσαν κυρίως μετανάστες, αλλά και πάλι αρκετά συμπαθητική. Μπαίνοντας, το σπίτι δεν είχε καμία μα καμία σχέση με τις φωτογραφίες. Ο φούρνος κατεστραμμένος και η κουπαστή της σκάλας σπασμένη. Το δωμάτιο που προοριζόταν για μένα ήταν 2×2 με στρώματα στο πάτωμα και ένα ακόμα στρώμα για προσκεφάλι και τότε για πρώτη φορά έμαθα ότι πρέπει να το μοιραστώ μαζί με έναν ακόμα άγνωστο άνθρωπο. Καρέκλες δεν υπήρχαν και βέβαια ούτε και ντουλάπα .Χαρτόνια στις εσωτερικές πόρτες και κουρτίνα πουθενά. Όταν του είπα ότι το site τους ανέφερε ότι στο σπίτι θα υπήρχαν σεντόνια και σκεπάσματα και γι’ αυτό το λόγο δεν έχω φέρει η απάντηση που πήρα με σόκαρε. «Κοιμήσου σήμερα έτσι και από αύριο θα σου φέρουμε». Να αναφέρω επίσης ότι στο σπίτι θα μέναμε έξι άτομα και όχι τέσσερα όπως μου είχαν πει στην αρχή. Ο πανικός δεν άργησε να έρθει γιατί τα περιθώρια ήταν πολύ στενά και δεν υπήρχε ούτε χρόνος ούτε χρήμα για να βρω κάπου αλλού να μείνω. Του ανακοίνωσα λοιπόν ότι αφού το σπίτι δεν είχε καμία σχέση με αυτό που μου είχαν εξαρχής πει δεν θα το νοικιάσω και θα αναγκαστώ να γυρίσω πίσω στην χώρα μου. Κοιτάει το ρολόι του και μου λέει ότι απλά έχασε τον χρόνο του μαζί μου. Μπήκε βιαστικά στο αυτοκίνητο του χωρίς καν να μου εξηγήσει τον δρόμο για να πάρω το τραίνο και έφυγε.

Έμεινα λοιπόν σε μία περιοχή που δεν γνώριζα προσπαθώντας να βάλω σε τάξη το μυαλό μου και να δω τι θα κάνω αφού από την μία στιγμή στην άλλη η ζωή μου γύρισε τούμπα. Τελικά βρήκα το δρόμο της επιστροφής στο ξενοδοχείο. Αποφάσισα ότι είναι καλύτερο για μένα να γυρίσω. Γιατί το πιο σημαντικό πράγμα που μας έχει απομείνει είναι η αξιοπρέπειά μας. Και υπό εκείνες τις συνθήκες δυστυχώς θα την έχανα. Καλύτερα λοιπόν πίσω στην Ελλάδα και με ψωμί και ελιά παρά στο εξωτερικό ως σκλάβα.

Και πού θέλω να καταλήξω; Ότι δεν παίζει ρόλο αν πας σε μία χώρα σαν νόμιμος ή παράνομος μετανάστης ή αν είσαι σε μία χώρα πού ανήκει στην ευρωπαϊκή ένωση ή όχι. Η εξαθλίωση που θα σου επιβάλλουν εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη σου θα σε οδηγήσει στην παρανομία. Πρέπει να μάθουμε από κάτι τέτοια.

Μ.Π.

Πηγή