Ο αυνανισμός ως στάση ζωής και ως πολιτική επιλογή

Στον Πειραιά ο λαός του λιμανιού χοροπηδά στο ρυθμό που δίνει ο Τάκης Τσουκαλάς, αγκαλιάζοντας και χειροφιλώντας τον Μώραλη, τον Μαρινάκη και τον Πέτρο Κόκκαλη.

Οι Βολιώτες τιμούν με τη ψήφο τους τον αποφυλακισμένο με περιοριστικούς όρους Αχιλλέα Μπέο.

Στον Μαραθώνα ο μάνατζερ του Σάκη Ρουβά, Ηλίας Ψινάκης εκλέγεται δήμαρχος απο τον α' γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών.

Οι Αθηναίοι τριπλασιάζουν τη δύναμη της χρυσής αυγής (σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές του 2012) οπότε ο Κασιδιάρης αγγίζει το 17% και ο Παναγιώταρος απολαμβάνει τη στήριξη περίπου 180.000 πολιτών της αττικής γης.

Μακάρι με την ψήφο του αυτός ο λαός να είχε αποφασίσει να σπάσει πλάκα, έστω και με κακή αίσθηση του χιούμορ, αλλά η κατάσταση συνολικά μόνο για γέλια δεν είναι.

Ένας εξαθλιωμένος λαός που σε λίγο δε θα 'χει δεύτερο βρακί ν'αλλάξει, ψηφίζει νεοναζί, εφοπλιστές, προέδρους ομάδων-γκάνγκστερ, μάνατζερ τραγουδιστών, γελοίους πολιτικάντηδες με συνθήματα που υποτιμούν τη νοημοσύνη του, χλευάζουν τον μέσο πολίτη αυτού του τόπου.

Πολλοί θα δικαιολογήσουν, θα μιλήσουν για οργή και αγανάκτηση, θα πουν ότι φταίνε τα συμφέροντα, οι νέοι που "γύρισαν την πλάτη στην πολιτική", θα ρίξουν την ευθύνη στη Μέρκελ και θα ξεμπερδέψουν. Λίγοι και με μικρή διάθεση αυτοκριτικής θα αναγνωρίσουν την ατομική ευθύνη του καθένα ξεχωριστά και όλων μας.

Χωρίς ίχνος διάθεσης αντικειμενικότητας και με ακραίες τάσεις γενίκευσης, θα έλεγα ότι συναντάμε:

• Έναν λαό κοινωνικά ανάλγητο και αναίσθητο, πολιτικά και ιδεολογικά ασταθή, ιστορικά αναλφάβητο, ταξικά ασυνείδητο.
• Έναν λαό με ανύπαρκτη την αίσθηση της ευθύνης απέναντι στις γενιές που ακολουθούν και κυρίως απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.
• Έναν λαό εκφασισμένο που τραβάει μπροστά σα λοβοτομημένος.
• Έναν λαό με ανάλγητες μικροαστικές πεποιθήσεις, αυθεντικά κουτοπόνηρο και επικίνδυνα αφελή.
• Έναν λαό "Ωσάν πολίτη, σκυφτό ραγιά, σαν πιάσει πόστο: δερβέναγά." που λέει και ο Σουρής.

Φαίνεται να μην έχει επίγνωση της κατάστασής του ή σε τελευταία ανάλυση να μην τον αφορά. Δεν τον απασχολεί το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, το ξερίζωμα και της τελευταίας ελπίδας για δημόσια και δωρεάν υγεία και παιδεία. Δεν τον ακουμπά ο φασισμός, δεν τον αγγίζουν τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα, οι δανεισμοί με ληστρικούς όρους που η Ε.Ε. επιτάσσει. Μοιάζει ανίκανος να βγάλει συμπεράσματα, να αποκτήσει πείρα, ανήμπορος να τραβήξει διαχωριστικές γραμμές και να αγωνιστεί για τα συμφέροντά του. Άλλωστε δε φαίνεται να υπάρχει συλλογικό πλέον για αυτό το λαό, παρά το γεγονός ότι τα "φάγαμε όλοι μαζί".

Έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνία αυτιστική που ξεχνά τις ουρές στα συσσίτια, κάνει ότι δε βλέπει τους αυτοκτονημένους απο την κρίση, προσποιείται οτι περνάει μια χαρά έχοντας τουλάχιστον 1-2 άνεργους σε κάθε νοικοκυριό. Μια κοινωνία με διπλό κόμπλεξ: κατωτερότητας απέναντι στον δυνατό και ανωτερότητας απέναντι στον αδύναμο.

Τα ψέματα τελείωσαν. Δεν υπάρχουν οι δικαιολογίες τύπου "δεν ήξερα, εξαπατήθηκα, με κορόιδεψαν". Ο καθένας πλέον είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του, είτε στην κάλπη, είτε στο χώρο που ζει, εργάζεται και κινείται. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας και όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουμε ότι και εμείς την ορίζουμε στο μερίδιο που μας αναλογεί, τόσο πιο γρήγορα θα αφήσουμε αυτό που έχουμε στα χέρια μας και θα τα χρησιμοποιήσουμε για να φτιάξουμε επιτέλους κάτι καλύτερο απο αυτό που μας περιμένει. 

Ο αυνανισμός ως στάση ζωής και ως πολιτική επιλογή δεν έχει να προσφέρει στον λαό κάτι καλύτερο απο αυτό που παίρνει...τον Μπέο!