Δεν σας φταίει η Μέρκελ

Ι. Το Ακάθαρτο Εθνικό Προϊόν. 


Αν έγραφε κάποιος για την Τουρκία ή το Ισραήλ: «Η χώρα αυτή είναι βόθρος! Μια χαβούζα με βοθρολύματα, που ζέχνει εκατοντάδες χιλιόμετρα γύρω και μολύνει όλη την γύρω περιοχή», πώς θα τον χαρακτήριζες; Χρυσαυγίτη; Απροκάλυπτο ρατσιστή; Αποθρασυμένο φασίστα; Νεάντερνταλ; 

Αν το γράψει για την Ελλάδα, όπως ο Νίκος Δήμου, γιατί άραγε είναι τόσο διαφορετικό; Επειδή είναι Έλληνας; Ρατσισμός μπορεί να νοηθεί μόνο εις βάρος άλλων λαών; Όταν αυτού του είδους η "κριτική" και οι αφορισμοί σαφέστατα δεν περιλαμβάνουν εσένα τον ίδιο και δεν συνιστούν αυτοκριτική, αλλά τους μετέρχεσαι ακριβώς για να εκφράσεις τη διαφοροποίηση σου από τη μεγάλη μάζα των συμπατριωτών σου για την οποία έχεις αυτήν την άποψη, γιατί ο λόγος σου δεν είναι ευθέως ρατσιστικός;

«Η χώρα αυτή είναι βόθρος! Μια χαβούζα με βοθρολύματα, που ζέχνει εκατοντάδες χιλιόμετρα γύρω και μολύνει όλη την Ευρώπη»: δεν πρόκειται απλώς για μια -ακραία έστω- καταδίκη νοσηρών φαινομένων, αλλά μπαίνει μαζί της και η διαχωριστική γραμμή. Δεν είμαστε μια μηχανή παραγωγής σκατών σκέτα. Είμαστε μια μηχανή παραγωγής σκατών η οποία μολύνει με το ακάθαρτο εθνικό προϊόν της την αρία Ευρώπη, που διαφθορά και σκατό δεν ξέρει τι σημαίνει. Είναι τόσο προηγμένη, που ό,τι τρώει μένει μέσα της και μοσχοβολά, χωρίς να μετατραπεί ποτέ σε περίττωμα. Η δυστυχία να είσαι σε μια χώρα που ο λαός της χέζει.

ΙΙ. Ή να έχεις πελάτες ή να μην έχεις.

«Τα αποκαλυπτόμενα κρούσματα ευρείας διαφθοράς όχι για να σχολιαστούν μόνα τους, αλλά για να χρησιμοποιηθούν ως επιχείρημα "Δεν σας φταίει η Μέρκελ"», μέρος δεύτερο. Μετά το Νίκο Δήμου και ο Φώτης Γεωργελές γράφει -πολύ πιο εμπεριστατωμένα και μερικές κλάσεις καλύτερα, για να είμαστε στοιχειωδώς δίκαιοι- για όσα έρχονται τελευταία στο φως. «Οι αριθμοί είναι ασύλληπτοι. 50.000 walking dead που εισέπρατταν συντάξεις, 40.000 ανάπηροι που δεν εμφανίστηκαν, 50.000 προνοιακά επιδόματα που δεν προσήλθαν προς απογραφή, 17.000 συντάξεις του ΟΓΑ χωρίς δικαιολογητικά. Από τον πρώτο μόλις έλεγχο γίνεται φανερό ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι συμμετείχαν σ’ ένα όργιο λεηλασίας που στοίχιζε πολλά δις στο ελληνικό Δημόσιο». 


Το άρθρο μιλάει και ξαναμιλάει για τις πελατειακές σχέσεις, το πελατειακό κράτος, την κομματική πελατεία. Στο σκέλος που αναφέρεται στη συστημικότητα του φαινομένου δυσκολεύεσαι να διαφωνήσεις. Ναι, της πουτάνας γινόταν και προφανώς γίνεται ακόμα. Ώρα να καταλογιστεί λοιπόν η ηθική χρεοκοπία για αυτό το πελατειακό κράτος. 


Ποιός να είναι ο ηθικά υπόλογος για αυτά τα φαινόμενα, ποιός να επέτρεψε να λειτουργεί έτσι το σύστημα, ποιός να ωφελήθηκε από αυτά τα φαινόμενα; Ο φάκελος ανοίγει. Με ένα όχι ευκαταφρόνητο λόγικο άλμα, το όσκαρ της ηθικής χρεοκοπίας παίρνει (ο φάκελος ανοίγει, καρδιοχτύπια στα πλήθη) ... ηηηη..... Αριστερά. Η Αριστερά ακούει το όνομά της με κατάπληξη, σαν αυτή που έχει συνήθως η Μέριλ Στριπ, όταν ακούει να βγαίνει από τον φάκελο το δικό της. Οι συνυποψήφιοί της χειροκροτούν με ζήλεια, μεταμφιεσμένη σε δέος για το ανυπέρβλητο εκτόπισμα της. 

Από το blog "Old boy"