Πίσω ολοταχώς

Αναδημοσίευση από τον kartesios

Ξέρω ότι θα το ζήσω. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να μην εκπλαγώ. Η απαισιοδοξία έχει πλέον επιχειρήματα. Ήλπιζα ότι η κρίση θα έκανε πιο ριζοσπαστική την κοινωνία. Ούτε ξέρω γιατί. Βλακεία μου.

Η κοινωνία πάει πίσω ολοταχώς. Χειραγωγημένη, τρομοκρατημένη ή βολεμένη. Το κάθε κομμάτι της, για δικούς του λόγους. Το αποτέλεσμα είναι ότι η κοινωνία γίνεται όλο και πιο συντηρητική.

Ψάχνει φόβους και το καθεστώς τής δίνει άφθονους. Φτώχια, εγκληματικότητα, απόγνωση, απόλυση. Το καθεστώς φροντίζει να δημιουργεί ανασφάλειες στην κοινωνία και στη συνέχεια να εμφανίζεται ως λυτρωτής και σωτήρας.

Η κοινωνία επιστρέφει στο κουκούλι της. Στη φυλακή της. Συσπειρώνεται γύρω από τα κόμματα. Από τις υποσχέσεις τους. Της αρέσει να την κοροϊδεύουν. Να νιώθει θύμα. Κι ύστερα να κλαίγεται.

Οι μούντζες θα γίνουν ψήφοι, το «κλέφτες» βουλευτή μου, το «λαμόγια» ελπίδα μας. Οπαδικά ένστικτα. Να μην κερδίσουν οι «άλλοι». Κι ας χάνουμε εμείς. Κι ας μας δουλεύουν. Κι ας μας κλέβουν. Κι ας μας λεηλατούν. Αρκεί να το κάνουν οι δικοί μας.

Η κοινωνία χαίρεται που της «αποκαλύπτουν» σκάνδαλα. Που «μπαίνει μια τάξη». Χωρίς να αλλάζει τίποτα. Της αρκούν οι εντυπώσεις. Και οι διαπιστώσεις. «Πωπω βρε παιδί μου τι γίνεται!». Ναι, είδες; Είναι μπλεγμένοι σε σκάνδαλα κάποιοι υπάλληλοι του Δημοσίου.

Κι ας έχουν συλληφθεί για εκατοστή φορά οι ίδιοι υπάλληλοι για παρόμοια σκάνδαλα, αλλά δεν τους τιμώρησε κανείς, όπως και κανείς πολιτικός τους προϊστάμενος δεν τιμωρήθηκε.

Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Πρέπει να μπαίνουν στο ψυγείο και να προσφέρονται στην κοινωνία. Της αρέσει το ξαναζεσταμένο φαγητό. Δεν αλλάζει συνήθειες. Θέλει τον Εφραίμ στη φυλακή του. Δε θέλει να αναρωτηθεί, άραγε με ποιον είχε κάνει τη διαπλοκή ο Εφραίμ; Μόνος του; Γιατί δεν μπήκε κανείς άλλος στη φυλακή;

Μα επειδή ο άλλος που θα έπρεπε να είναι στο ίδιο κελί με τον Εφραίμ, θα πρέπει τώρα να είναι υποψήφιος και πάλι στις επόμενες εκλογές. Να αποτελέσει τη λύση. Την ανανέωση. Το χτύπημα στην πλάτη.

Ο Βενιζέλος νεανίζων, ατενίζει το μέλλον. Που ο ίδιος καταδίκασε σε καταναγκαστικά έργα. Ο Σαμαράς, φρέσκος κι άφθαρτος, ατενίζει την καθαρότητα της ελληνικής φυλής. Οι χρυσαυγίτες πλασάρονται ως εγγυητές ότι τα «πιθήκια οι ξένοι» θα εξολοθρευτούν με βεβαιότητα και τα στρατόπεδα δε θα μείνουν προεκλογική υπόσχεση.

Εγώ, κοιτάζω σα μαλάκας. Όλους. Και, κυρίως, τον Παπαδήμο που λειτουργεί ως κυρίαρχος των πάντων. Τη Διαμαντοπούλου, που ενώ δεν κατάφερε να στείλει βιβλία στα σχολεία, διεκδικεί πάλι ρόλο στη σωτηρία της Ελλάδας. Τον κάθε παρακμιακό βουλευτή της ΝΔ που ράβει υπουργικά κοστούμια και γυαλίζει με τη γλώσσα του τα παπούτσια του αρχηγού. Τους χρυσαυγίτες να μπαίνουν με ρόπαλα στα πανεπιστήμια και ν’ ανοίγουν κεφάλια.

Η κοινωνία λέει αλήτες όσους αντιδρούν. Τους αποκηρύσσει. Φωνάζει πάλι «πωπω! κοίτα, τα καίνε». Και τρέχει. Ζητάει προστασία από το νταβατζή της. Δε θέλει να σωθεί. Δε θέλει να ξεφύγει. Δε θέλει να μάθει. Αρνείται.

Σιγά, σιωπηλά, με χαμηλωμένο το κεφάλι, θα δώσει τις εισπράξεις της στον προαγωγό της. Θα του παραδώσει την ψήφο της. Κι εκείνος θα την αγκαλιάσει στοργικά και θα της πει «Είδες; Στο είπα, ότι μόνο για πόρνη είσαι καλή. Πάνε τώρα στο δωμάτιο. Περιμένει το ΔΝΤ να σε γαμήσει».