Νόμος 4.000

Αναδημοσίευση από //ΠαραλληλοΓράφος//

Μία ανάλυση για το νόμο 4.000 «περί τεντυμποϊσμού», από πανεπιστημιακό σύγγραμμα του 1974, σε απολαυστική καθαρεύουσα:

Αυτεπαγγέλτως, όμως διώκεται και η απλή σωματική βλάβη κατά το άρθρ. 1 ν.δ. 4.000/1959, αν «ως εκ του τόπου, του χρόνου και των εν γένει περιστάσεων μαρτυρή ιδιάζουσαν θρασύτητα του υπαιτίου και προκλητικότητα έναντι της κοινωνίας», οπότε και τιμωρείται δια φυλακίσεως τουλάχιστον τριών μηνών.

Σκοπός του ν.δ. 4.000 δεν ήτο η επίδειξις μείζονος αυστηρότητος εν περιπτώσει «ιδιαζούσης θρασύτητος και προκλητικότητος έναντι της κοινωνίας» εκδηλουμένης παρ’ οιουδήποτε, ως κατέληξε να δέχεται εν τη εφαρμογή του ο Άρειος Πάγος, ανυψουμένων ούτω των λίαν αορίστων εννοιών της «θρασύτητος» και της «προκλητικότητος» εις περιωπήν οιονεί γενικών επιβαρυντικών περιστάσεων· ήτο η «αναγκαία λήψις μέτρων αυστηρού κολασμού ωρισμένου αντικοινωνικού τύπου νεαρών ιδία ατόμων, όστις ανέκυψε και απέβη πρόβλημα κοινωνικόν κατά τας τελευταίας δεκαετίας –των δηλουμένων υπό τους ξενογλώσσους όρουςTeddy Boys, Blousons Noirs, Halbstarken, Rockers, Hippies κ.λπ. Επομένως η ενσάρκωσις του εν λόγω τύπου οφείλει, κατ’ ορθήν ερμηνείαν, να λαμβάνεται ως αναγκαία προϋπόθεσις της βαρυτέρας ποινικής μεταχειρίσεως κατά το ν.δ. 4.000, όπως αναγκαία προϋπόθεσις ταύτης είναι και η in concreto απόρροια της πράξεως εκ της ενσαρκώσεως του αντικοινωνικού τύπου: Η πράξις πρέπει να συνιστά έκφρασιν του είναι τον δράστην «τέντυ μπόην», (ενδεχομένως) «χίππην» κ.λπ.

Τι ακριβώς είναι ο ενδιαφέρων ενταύθα αντικοινωνικός τύπος νεαρού ατόμου, δεν είναι δυνατόν να ορισθή μετ’ ασφαλείας. Εν αντιθέσει προς την «έννοιαν», ο «τύπος» δεν υπόκειται εις ορισμόν, αλλ’ εις ονομασίαν και περιγραφήν. Ως κύριον δε χαρακτηριστικόν της τελευταίας οφείλει εδώ να ληφθή «μία δόσις αρνήσεως των κατεστημένων και επιθετικότητος, αμφισβητήσεως των παραδεδεγμένων αξιών και προκλητικότητος».

Το τελευταίον τούτο δύναται, νομίζομεν, ν’ αποβή εν πάση περιπτώσει λίαν χρήσιμον κριτήριον εν τη εφαρμογή του ν.δ. 4.000. Όπου η «θρασύτης» και «προκλητικότης» της πράξεως στρέφονται αποκλειστικώς ή, έστω, προεχόντως κατά του παθόντος, η βαρυτέρα και αυτεπάγγελτος τιμώρησις δεν δύναται να χωρήση. Αύτη προϋποθέτει την αιχμήν της αξιοποίνου συμπεριφοράς εστραμμένην κατά της κοινωνίας ως τοιαύτης, ευθείαν και άμεσον άρνησιν των παραδεδεγμένων κοινωνικών αξιών και εν τη εννοία ταύτη θρασύτητα και προκλητικότητα «έναντι της κοινωνίας».