«Στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουν» (?)

Τα τελευταία χρόνια, σε ελάχιστα χρόνια, άλλαξαν πολλές κυβερνήσεις. Απο τον Σημίτη στον Καραμανλή, απο τον Καραμανλή στον Παπανδρέου κι απο τον Παπανδρέου στον Σαμαρά. Τι αλλαγές έφεραν αυτές οι κυβερνήσεις; 


Παραμένουμε στην Ελλάδα της μιζέριας, της εξαθλίωσης και της φτώχειας. Και θα παραμείνουμε σε αυτήν εάν οι εργαζόμενοι εγκλωβιστούν για μια ακόμη φορά, στο δίλημμα ποιός θα έρθει πρώτος, ο Σαμαράς ή ο Τσίπρας. Δηλαδή στο ίδιο έργο θεατές. Ένα έργο που το ζήσαμε 30 χρόνια ανάμεσα στο πασοκ και τη δεξιά. Οι οποίοι αφού κυβέρνησαν αντιπαρατιθέμενοι, κατέληξαν να κυβερνούν μαζί. 

Οι εκλογές για την αριστερά που ανυπομονεί να κυβερνήσει, είναι ένα «ντέρμπι» για το ποιος θα έρθει πρώτος. Ο μοναδικός αγώνας αυτής της αριστεράς τα τελευταία χρόνια της κρίσης, είναι ο αγώνας για την ανάληψη της διακυβέρνησης, ο αγώνας για την άσκηση διαχείρισης του συστήματος. Και ο αγώνας αυτής της αριστεράς σταματάει εκεί! Απο την επόμενη κιόλας μέρα των εκλογών τα πάντα αλλάζουν σύμφωνα με αυτή την αριστερά. Φτάνει ο λαός (που δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά), να κάνει το καθήκον του: να δώσει την ψήφο του σε αυτή την αριστερά. Μετά μπορεί να γυρίσει ήσυχα-ήσυχα σπίτι του και να περιμένει τα αποτελέσματα των επιλογών του.

Το πιασάρικο προεκλογικό σύνθημα «Στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουν» αν δε λέει ψέματα, σίγουρα δε λέει την αλήθεια. Δε λέει ότι κάποιος στις 26 (του Μάη) θα είναι εδώ έτσι κι αλλιώς. Και θα είναι σταθερός και ακλόνητος όσο συνεχίζει το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου να σκέφτεται με όρους ντέρμπι και μόνο. Κι αυτός που θα είναι εδώ και στις 26, είναι ο μεγαλύτερος και πραγματικός αντίπαλος των εργαζομένων. Είναι οι μονοπωλιακοί όμιλοι που κρατάνε τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια τους και είτε είναι πρώτος ο Τσίπρας είτε είναι πρώτος ο Σαμαράς, θα συνεχίσουν να απειλούν τους εργαζόμενους με απόλυση. Είναι οι τραπεζικοί όμιλοι που θα συνεχίσουν να απειλούν ότι θα προχωρήσουν σε συμβάσεις απο μηδενική βάση. Είναι οι ίδιες απειλές που θα αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι σε 5μηνα προγράμματα που θα πρέπει να σκύψουν το κεφάλι για να τους πάρουν για άλλους 5 μήνες. Είναι οι ίδιες απειλές απο αυτούς που το μόνο που εγγυούνται πλέον είναι ένας ελάχιστος κατώτατος μισθός, ο οποίος θα αφορά εκείνους που ίσως θα βρίσκουν εργασία για κάποιους μήνες το χρόνο. Δεν υπάρχει τομέας που ο εργαζόμενος να μην υφίσταται αυτές τις απειλές. Στη ναυτιλία, στον τουρισμό, στις τράπεζες, στις τηλεπικοινωνίες. 

Απο αυτή την άποψη πρέπει ο εργαζόμενος να δει τον πραγματικό του αντίπαλο, ο οποίος ζητά θυσίες στο βωμό του κέρδους. Κι αυτό δεν είναι ελληνική πρωτοτυπία. Αυτή η πολιτική στηρίζεται απο μια Ευρωπαϊκή Ένωση που δεν είναι σε απόκλιση απο τους ιδρυτές της. Αντίθετα βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τον σκοπό της ίδρυσής της: την Ευρώπη της καπιταλιστικής αγοράς, την Ευρώπη της θωράκισης των μονοπωλιακών ομίλων. Ποτέ δεν έγειρε προς τη μια ή την άλλη πλευρά ανάλογα με τους συσχετισμούς δύναμης σε κυβερνητικό επίπεδο, είτε αυτοί ήταν απο τα αριστερά, είτε απο τα δεξιά. Αυτός ο σκοπός λοιπόν καθορίζει και τις πολιτικές, τις συνθήκες και τις στρατηγικές που τελικά είναι σε βάρος των λαών της Ευρώπης. Είναι αυτός ο σκοπός που δεν μπορεί να μεταμορφώσει την Ε.Ε. σε Ευρώπη των εργαζομένων.

Συμπερασματικά, στις 26 του Μάη, δυστυχώς κανένας δεν έχει να πάει πουθενά. Οι απειλές της απόλυσης, της ανεργίας, της τραπεζικής κατάσχεσης, της φτώχειας και της ανέχειας θα είναι εδώ. Οι θυσίες των εργαζομένων στο βωμό του κέρδους θα είναι εδώ. Όσο ο κόσμος εγκλωβίζεται στη λογική της ανάθεσης, όσο συνεχίζει επιλέγοντας το μικρότερο κακό, τόσο θα απομακρύνεται απο τους αγώνες, τόσο θα πηγαίνει απο το κακό στο χειρότερο.